🎥 دانلود سریال The Simpsons 1989 (سیمپسون‌ها) دوبله فارسی بدون سانسور 📥

سیمپسون ها به صورت قسمت های مجزّا و معمولاً بدون دنباله ارائه می شود. اما به طور کلی، موضوع آن درباره خانواده ای آمریکائی از طبقه کارگر است که سعی می شود نماینده طیف وسیعی از جامعه آمریکا باشد...

جهت دانلود سریال The Simpsons 1989 (سیمپسون‌ها) دوبله فارسی بدون سانسور و با زیرنویس چسبیده فارسی به پایین این صفحه مراجعه فرمایید.

شبکه: روباه ژانر: کمدی انیمیشن ، پارودی ، طنز ؛ رتبه بندی محتوا: TV-PG (زبان ، مجادله بزرگسالان و برهنگی متحرک). موجود: DVD و سندیکا در همه جا. چشم انداز: کلاسیک (محدوده ستاره: 1 - 5) ؛ اگر کسی 10 سال پیش به من می گفت که روزی از "سیمپسونها" خسته خواهم شد ، آنها را دیوانه می نامیدم. اما در اینجا ما هستیم و در حالی که "سیمپسونها" به هزینه یکپارچگی اصلی خود به طولانی ترین نمایش تلویزیونی تبدیل شده است. "سیمپسونها" در اوج خود بهترین چیزها برای بخشیدن به صفحه نمایش کوچک بود. یک کمدی انیمیشن خنده دار و سرسام آور با تیزبینی سریع ، بصیرت اجتماعی و تقلید مسخره آمیز درخشان. این جهان خاص خود را با یک شهر کامل از شخصیت های اصلی ایجاد کرد. از همه مهمتر ، در واقع به شکل گیری شوخ طبعی یک نسل کامل کمک کرد. آن نسلی که اکنون بزرگ شده و اکنون در رقابت مستقیم نمایش های متحرک خلق می کند.

"سیمپسونها" سایه کمرنگی از عظمت سابق آن است. برای چندین سال به تدریج از این طریق لیز می خورد ، اما فقط در فصول 2002 و 2003 بود که نمایش برای همیشه در برابر سنگ ها شکست. من قبلاً از هر قسمت جدید "سیمپسونها" لذت می بردم. اما اکنون این برنامه هر هفته در آنچه که به نظر می رسد زمان پر کردن است می رود. چرخ دنده های چرخدار چرخشی که قبلاً با چنین سهولتی ارائه می کرد اکنون با اهمیت بیش از حد غیر ضروری داستان روبرو شده اند. نمایش در بهترین حالت ممکن است هر از چندگاهی از یک خط آهسته خنده دار و تند برخوردار شود. در حال حاضر بزرگترین دارایی این است که تمایل دارد و با توجه به عرضitude گسترده برای انتقاد از شبکه خود من از پارودی های تبلیغاتی "جو میلیونر" یا قسمت اخیر آنها خوشحال می شوم که هومر تماس می گیرد تا به شبکه ایده ببخشد و ضبط چیزی شبیه به "اگر از واقعیت شو شبکه دیگری می دانید می توانیم پاره کنیم ، 2 را فشار دهید." .. "

خوب چه اتفاقی افتاد؟ در واقع هیچ چیزی وجود ندارد که بتوان به راحتی به همه متأخران اشاره کرد و گفت "این همان اتفاقی است که افتاده است" - شما باید تاریخچه را ردیابی کنید. لحظه "پرش از کوسه" می توانست از همان قسمت معروف بدنام فرانک گریمز باشد که در آن ناگهان چشم انداز ما از خانواده سیمپسون به جای تمسخر به چیزی برای آرزو تبدیل شود. این می تواند لژیون مشاهیر معروف باشد که در هر قسمت مجبور می شوند. برای پایین آوردن یک نمایش به اندازه این نمایش ، همگرایی آهسته چندین چیز بود.

با تماشای آن ، 3 تفاوت در هر زمان از صفحه نمایش مشهود است: اول ، حذف بیشتر شخصیت ها به کارتون های 1 نت. قابل ذکر است ، هومر سیمپسون مورد علاقه انگلیسی از پدر کودک مانند ، خوش شانس به عروسک پارچه ای برای حیوانات وحشی که با پایان هر قسمت از هم جدا می شوند ، می رود. من به ویژه از تلاش هایش برای استفاده از هومر به عنوان یک سخنگوی سیاسی وحشت زده ام. آیا می دانید پسری که یک بار نوک Q را روشن کرده تا بتواند درون مغز خود را ببیند ، به سیاست جهانی توجه جدی دارد؟ بله ، من هم نکردم.

در مرحله دوم ، صدای کلاسیک Baby Boomer این سریال تبخیر شده و با جوک های نسل معاصر X و Y جایگزین شده است. اکنون اینترنت و تونی هاوک است. صدای سریال قبلاً یکی از خالقان مت گرونینگ بود که از نگاه هومر و مارژ دیده می شد. این صدا از دست رفته است زیرا نمایش به یک م institutionسسه خط مونتاژ تبدیل شده و برای توده ها بسته بندی مجدد شده و یکدست شده و نسل جدید نویسندگان به رهبری ایان مکستون-گراهام برای "تازه نگه داشتن آن" وارد کار شده اند.

ثالثاً ، آب خلاقیت آن تمام شده است. هرکسی که به مدت طولانی با نمایش گیر کرده است می تواند به معنای واقعی کلمه شوخی را بازگو کند و خطوط داستان قبلی را بازیافت کند. وقتی بازیافت بیش از حد واضح شود یا اپیزود منطقی نباشد ، آنها فقط دو برابر عقب می روند و همه را یک خودآزمایی بزرگ اعلام می کنند. اکنون حتی ال ژان (معمار نمایش در اوج خود و لری دیوید "سیمپسونها") نمی تواند آن را نجات دهد.

از آنجا که صداپیشگان با استعداد در این سالها در همان سطح پایین باقی مانده اند ، من تمام تقصیرات را به گردن شبکه فاکس انداختم که وقتی گرونینگ از بازی در نقش خود جلوگیری کرد ، روی پروژه رویایی خود کار کنید که اکنون "فوتوراما" بسیار برتر است. در مسابقه فاکس برای ادعای این رکورد استقامت ، آنها نمایشی یک بار پرتحرک و رویایی را به موسسه ای با تولید خط مونتاژ و درب گردان نویسندگان تبدیل کرده اند تا با سایر نمایش های لنگ تلویزیون تطبیق یابد. در پشت صحنه ، شاید نگرش ماکستون-گراهام که نمی توانیم انجام دهیم ، غلط است و ما نمی توانیم هیچ اشتباهی انجام دهیم ، این نمایش بزرگترین ضربه مرگ را به نمایش گذاشته است ، در حالی که مایک اسکالی ، تهیه کننده ، عقب نشست و به طور نادرستی به ماکستون-گراهام اجازه داد آن را به زمین بزند.

در پایان ، بزرگترین سرزنش ممکن است در واقع متوجه "طرفداران سرسخت" باشد که با اجازه دادن به بازی با این مواد ناخواسته به نمایش جسارت می بخشند. بله ، "سیمپسونها" بسیار شگفت آور بود و هر انیمیشن بزرگسال در آینده قدری قدردانی از آن است ، اما وفاداری کورکورانه به یک نمایش فقط برای عملکرد آن در گذشته سالم نیست.

از آنجا که به وضعیت طولانی مدت رسیده است ، پرش مهم با باند واگن آغاز شده است و "سیمپسونها" بیش از هر زمان دیگری در میان منتقدانی که می خواهند در تاریخ باشند ، محبوبیت بیشتری دارند. اکنون به جایی رسیده ایم که اپیزودهای بد و کل فصل های بد بیش از موارد خوب است و می ترسم میراث غم انگیز "سیمپسونها" باشد. یک قطار خراب از کراش ، شوخ طبعی کودکانه ، انیمیشن دانه ای ، هجو به طرز عجیبی نابجا و هجوهای اجباری اجباری تنها بارزترین اهداف فرهنگ پاپ.

10 سال پیش نمی دانستم بدون "سیمپسونها" چه کار می کنم اما اکنون ، به ویژه با ظهور نمایش های انیمیشن رضایت بخش جدید برای بزرگسالان ("Futurama" ، "Family Guy" و "South") پارک کنید) ، زندگی بدون آن ممکن است بسیار خوب باشد.

من فکر می کنم من دقیقاً می دانم اکثر افرادی که این مصاحبه را می خوانند چه می گویند - "5/10 ؟؟ اینجا چه جهنمی است؟! آیا این پسر ذهنش را از دست داده است ؟؟؟ !!" اعتراف می کنم ، دادن یک امتیاز کاملاً دشوار بود ، و رتبه ای که تصور می کنم به خصوص خوب پایین نیاید اما واقعیت تأسف بار در مورد این بازنگری این است که من نمی توانم فقط به "عصر طلایی" نمایش نگاه کنم که به طور گسترده ای یکی از خنده دارترین برنامه های تلویزیونی ساخته شده تا کنون ، کارتون یا موارد دیگر شناخته شده است. همچنین نمی توانم در مورد سقوط تقریبا غیرقابل تصور در استانداردهای نمایش طی پنج یا چند سال گذشته صحبت کنم ، هرچند خدا می داند می توانم ساعتها در مورد آن صحبت کنم. من باید از همان ابتدا تا جایی که اکنون هستیم کل سریال را بررسی کنم و کل سیمپسونها را در نظر بگیرم ، از شادابی هوشمندانه گذشته تا کیفیت فوق العاده افتضاحی که امروز داریم.
< اولاً ، باید کاملاً روشن کنم که برای من ، سیمپسونها ، از فصل اول تا فصل دهم ، یکی از خنده دارترین برنامه های تلویزیونی بوده است که تاکنون پخش شده است ، گذشته ، حال و من آینده را کاملاً باور دارم. مت گرونینگ ، خالق ، به همراه سام سایمون و جیمز ال بروکس ، باید از کارهایی که با آنها به دست آوردند بسیار افتخار کنند. این فصل ها به طرز باورنکردنی ، دردناکی ، رگ های خونی بسیار خنده دار هستند. خوشبختانه با بازیگران کمدی فوق العاده با استعداد و طبیعتاً کمدی ، که تقریباً همه آنها از آغاز آن به این سریال متعهد مانده اند ، میزبان تعداد زیادی شخصیت بوده است که همگی به طرز منحصر به فرد و بسیار بدیع خود خنده دار هستند. این شوخی ها از مضراب احمقانه ، تا انتها تا کنایه های تند و تیز و همه چیز در این بین متفاوت است و هیچ چیز خارق العاده ای نیست. مقدار بسیار زیاد نقل قول های خنده دار و یک خطی سیمپسونها در این فصل ها تقریباً غیرقابل توصیف است و اینکه چرا مردم در سراسر جهان به راحتی می توانند از آنها نقل قول کنند ، معما نیست. به راستی ، آنها نه تنها طنز تلویزیونی ، بلکه به طور کلی کمدی را تعیین کرده اند.

و همچنین این ، هرگز از بعد سه بعدی شخصیت های خود غافل نشده است. چیزی که باعث عالی بودن آن می شود این است که ما به همه آنها احساس می کنیم و با تماشای آن هیچ وقت احساس نمی کنیم که یک کمدی کارتونی را تماشا می کنیم ، زیرا ما را در داستان های افراد موجود در آن غرق می کند و واقعاً چیزهای زیادی وجود دارد عمق شخصیت ها و داستان هایی که به آنها مربوط می شود و همچنین کمدی عالی که آنها تقریباً احساس می کنند واقعی هستند. این البته مخصوصاً در مورد خود خانواده سیمپسون است که همه آنها شخصیتهای بسیار خوبی در این فصلها هستند ، که واکنشها و احساسات عاطفی واقعی دارند و همین امر باعث می شود کوتاه مدت بودن آنها بیش از پیش قابل رویت باشد. توانایی بازیگران برای انتقال این احساسات و همچنین کمدی قابل توجه است و باعث شده است که در طول فصلی لحظات بسیار مهیج و مهیجی ایجاد شود.

هنگامی که از پایان فصل دهم عبور کردیم ، کاهش قطعی کیفیت نمایش وجود دارد ، البته کاهش چشمگیری ندارد. جوک ها کمی خنده دار هستند ، شخصیت ها تا حدی هدر رفته اند و داستان ها به اندازه گذشته هوشمند و لذت بخش نیستند ، با این حال تلویزیون بسیار عالی و فوق العاده خنده دار است. بازیگران هنوز مثل همیشه الهام گرفته شده اند و علی رغم از دست دادن غم انگیز فیل هارتمن در این زمان ، که باعث از بین رفتن دو شخصیت عالی Troy McClure و Lionel Hutz در میان دیگران شد ، آنها هنوز هم استعداد فوق العاده و درک یک نجومی را نشان می دهند. مقدار کاراکترها.

اکنون ، ما به مشکل رسیدیم. دلیل رتبه بندی 5/10. یک لحظه واقعاً دلخراش در تاریخ تلویزیون ، زیرا وقتی به فصل پانزدهم می رسیم ، می بینیم استاندارد سیمپسونها غوطه ور شده است. و کاملاً عمیق فرو رفته است. از این نقطه نمایش تا جایی که امروز است ، گویی شاهد نمایشی متفاوت هستیم. داستان ها جنون آمیز است ، جوک ها بسیار وحشتناک هستند ، و باهوش و عوام فریاد آور و شوخ طبعانه با هم تبادل هوش می کنند و شخصیت ها مثله می شوند. این واقعیت که انیمیشن بهبود یافته است فقط بر تغییر تأکید دارد و همه ستارگان مهمان و نویسندگان مهمان در جهان نمی توانند این غرق کشتی را نجات دهند.

شوخی های وحشتناک و نداشتن داستان خوب به اندازه کافی بد است ، اما بدترین مشکل امروز سیمپسونها این است که شخصیت ها خراب شده اند. همه آنها زمانی سه بعدی ، جالب و واقعی بودند ، اما اکنون همه آنها چیزی نیستند جز تصاویر پس زمینه ، موقعیت های شوخی. و بد در آن. پاسخ من به سوالی که همه در مورد سیمپسونها می پرسند شخصیت مورد علاقه من است (غیر از هومر) Sideshow Bob است ، اما به نظر می رسد حتی یک شخص به خنده او نمی تواند یک شوخی خوب را مدیریت کند. بدترین جرم البته خراب کردن خود سیمپسونها است. این اوایل با مارج شروع شد ، که شوخی های وحشتناک و داستان های بی معنی به او داده می شد ، و اکنون حتی به مگی نیز سرایت کرده است ، که او نیز درگیر داستان های غیر جالب و ناخوشایند است.

من کاملاً نمی فهمم چگونه مردم می تواند خنده دار بودن را متوقف کند به نظر نمی رسد اتفاقی باشد که فقط می تواند بیفتد ، اما این دقیقاً همان اتفاقی است که برای نویسندگان سیمپسونها افتاده است. نمایشی که روزی نابود کننده و مبتکرانه بود اکنون رقت انگیز است ، یک سگ پیر خسته و لنگ لنگان لنگان قبر را لمس می کند که باید سالها پیش به آن رسیده بود. من ممکن است تلخ بنظر بیایم و در واقع من هم هستم ، زیرا این یک نمایش کاملاً دیدنی و جذاب از نوع یک نوع بود و اکنون اجازه استراحت نخواهد داشت. من عاشق سیمپسونها هستم. من شخصیت ها را دوست دارم ، بازیگران بازیگران را دوست دارم و داستان ها را دوست دارم. اما این مدتها قبل بود که شایسته آن بود. وقتی سرانجام تمام شود ، من بسیار غمگین خواهم بود ، اما از اینکه سرانجام این برنامه عالی تلویزیونی می تواند سرانجام یک روز آن را صدا کند ، خیال من راحت تر خواهد بود.

سریالی که خانواده ناکارآمد سیمپسون ها را دنبال می کند. هومر اوافیش که به سختی می تواند یک روز را بدون سستی یا درگیر شدن در ماجراهای دیوانه وار بگذراند. همسرش، مارج، که سعی می کند همه چیز را با هم نگه دارد. دخترش لیزا که باهوش‌تر است، بارت - هر اینچ کلاس درس شورش می‌کند. خانواده توسط کوچکترین - بچه مگی - گرد می شود. خانواده با اطرافیان خود تعامل دارند و درس هایی می آموزند یا گاهی اوقات به طور کامل تغییر نمی کنند.

وقتی این سریال در سال 1987 به عنوان یک رشته شورت خشن در نمایش تریسی اولمان شروع شد، مرد شجاعی بود که می توانست پیش بینی کرد که بیش از یک دهه بعد این سریال به همان اندازه که هست خواهد بود. با این حال این سریال با ویژه کریسمس در اوایل دهه 90 راه اندازی شد. در سری اول انیمیشن بسیار بهبود یافت و شخصیت ها به طور کامل توسعه یافتند تا درگیر شوند. با این حال، خطوط داستان آنچنان که باید تیز و پر و واضح نبودند. سری دوم و به بعد شاهد بودیم که سیمپسون ها داستان های بهتری دارند - داستان های اغلب چندلایه پر از ارجاعات فرهنگ پاپ و جوک های پس زمینه ای که به بیننده دقیق پاداش می دهد... تلاش برای فهرست کردن آنها زمان می برد.

کمدی کمدی آمریکایی (برای همین است) این شگفت انگیز است - هوش فیلمنامه فوق العاده است. عمق داستان‌ها درگیر، شوخ‌آمیز و فشرده است. برای فیلم دوستی مثل من، این یک معدن طلاست - از ارجاعات حیله گر در پس زمینه گرفته تا صحنه های تمام عیار که تقریباً فیلم های تقلبی را دارند. در برخی از برنامه‌هایی که دارای جوک‌های پس‌زمینه هستند، موضوعات اصلی در جلو اغلب آسیب می‌بینند یا به کلی نادیده گرفته می‌شوند. با این حال، در اینجا طرح اصلی و دیالوگ تازه و به خوبی فکر شده است - شگفت‌انگیز است که تقریباً در تمام دوره‌های آن، سیمپسون‌ها به ندرت اپیزود بدی داشتند.

درست است - نمایش‌های اخیر شروع به نمایش اسلاید کرده‌اند. از نظر کیفیت، اما پس از بیش از 10 سال در صدر، انتظار می رود. با این حال به طور کلی درخشان و هوشمندانه است. بعد از سری اول همه چیز بهتر شد. این سریال نه تنها برای اظهار نظر سیاسی، طنز و طنز کنایه‌آمیز (در کشوری که عموماً نمی‌تواند کار خوبی انجام دهد) استفاده می‌شود، بلکه دلگرم‌کننده و خنده‌دار است.

شخصیت‌ها در تعادل زندگی می‌کنند. بین واقعیت و سوررئالیت آنها از نظر عادات و تجربیات به نوعی به عنوان افراد واقعی قابل تشخیص هستند - اما از جهاتی دیگر آنجا هستند... هومر در فضا بوده است، یک انفجار هسته ای را متوقف کرده است و غیره. چیزی که این کار را بهتر می کند این است که سازندگان هرگز مرزی بین جنون و عادی بودن قائل نمی شوند - یک قسمت از یک جنگ همسایه بد بین هومر و جورج بوش اس.ن.ر تشکیل شده است! این ترکیب یکپارچه است و لایه‌هایی را به هر نمایش اضافه می‌کند.

غنای شخصیت‌ها نقطه قوت دیگری است. خانواده اصلی قوی هستند - حتی مگی هم ورودی منظم و ماجراجویی دارد! با این حال، در جایی که بیشتر سریال‌های کمدی واقعاً به موضوعات اصلی خود برای داستان‌ها تکیه می‌کنند، سیمپسون‌ها گروهی متشکل از ده‌ها و ده‌ها کاراکتر واقعاً خوب دارد - که همگی قادر به اجرای یک قسمت هستند. آن‌ها از شخصیت‌های معمولی (یک رئیس پلیس بی‌مزه، یک مغازه‌دار آسیایی که به دزدی با اسلحه عادت دارد) تا شخصیت‌های ارجاعی یا تخیلی را در بر می‌گیرد (سایدشو مل تحصیل‌کرده، دلقک کروستی تلخ، یک وکیل بی‌فایده) . همه کاراکترها با گذشت زمان بیشتر مورد استفاده قرار گرفته اند.

صداپیشگان همگی عالی هستند و همگی طیف وسیعی از صداها را انجام می دهند...البته آنها برای این کار دستمزد بسیار خوبی می گیرند! متأسفانه فیل هارتمن فقید صدای دو شخصیت مورد علاقه من را ارائه کرد و من واقعاً دلم برای طنز خشک و صدای قوی تمام آمریکایی او تنگ شده است. لیونل هاتز شخصیت فوق‌العاده‌ای بود و شخصیت مورد علاقه من، تروی مک کلور، یک کلاهبرداری فوق‌العاده از داگ مک‌کلور، بازیگر فیلم‌های B دهه 60 است. این عمق واقعاً به نمایش کمک می‌کند و به آن اجازه می‌دهد تا سال‌ها بسیار شاداب باشد.

من می‌توانم تا ابد ادامه دهم، اما این سریال مدرک فوق‌العاده‌ای است که نشان می‌دهد کمدی‌های کمدی لازم نیست چنین باشند. ساده، پر از خنده و تمرکز بر روی نوجوانان وحشی! لذت دیالوگ ها با ارجاعات فیلم و ماجراهای دیوانه کننده پشتیبانی می شود. خانواده فوق‌العاده سیمپسون توسط گروه عظیمی از شخصیت‌های تخیلی که همیشه به خوبی از آنها استفاده می‌شود حمایت می‌شوند و صفی از سلبریتی‌ها در صف ایستاده‌اند تا چند دقیقه در نمایش داشته باشند. خیلی ساده، این همیشه بهترین نمایشی است که از آمریکایی در طول زندگی من بیرون آمدم.

سیمپسون ها از سال 1992 تا زمان اکران فیلم کمدی واقعی من بود. بر اساس بررسی‌های دیگر در اینجا، به نظر می‌رسد که مدت زمان طولانی‌تری نسبت به سایر موارد معلق ماندم. اما در نهایت منصرف شدم.

از سال 1992 تا سال 2007 من سیمپسون ها را در VHS ضبط می کردم، ذخیره می کردم و دائماً دوباره تماشا می کردم. وقتی دی‌وی‌دی‌ها شروع به انتشار می‌کردند، هر جعبه جعبه را می‌خریدم و آن‌ها را تا حد مرگ تماشا می‌کردم. من عادت داشتم دوستانم را با نقل قول یا ارجاع به قسمت ها دیوانه کنم. من مشتاقانه منتظر هر اپیزود بودم، هومر به چه فاجعه جدیدی وارد می‌شود، و در مرحله بعد چه طرح مسخره‌ای را رقم زد. من همه شخصیت‌های متفاوت و حواس پرت را دوست داشتم و این که چگونه همه آنها با یکدیگر تعامل داشتند، خوب یا بد. نوشته ها درجه یک بود، تقلید از چیزهای واقعی عالی بود، و صداپیشگی فوق العاده بود. از زمانی که شروع به تماشا کردم تا اوایل دهه 2000، بهشتی بود. از سال 2002 تا 2006، شروع به نشان دادن نشانه هایی از ضعیف شدن کرد، اما همچنان توانست من را بخنداند.

سپس فیلم در سال 2007 اکران شد.

چند لحظه طول کشید. (کلمات انتخابی مارج در مورد بمب باعث خنده "بلند" من شد)، اما به جای اینکه واقعاً به سختکوشی هایی که از ابتدا در سریال وجود داشت وفادار بماند، احساس بی جلایی می کرد و برای مخاطبان عمومی غمگین بود. این فیلم همچنین شروع نمایش را نشان داد و در نهایت به CG در مقابل انیمیشن سنتی رفت.

و اینجاست که همه چیز شروع به تغییر می کند. در نهایت، نوشته از meh (و بعداً سوپر مه) به تنبلی و تقریباً خنده‌دار مانند یک بیماری لاعلاج تبدیل شد. از آنجایی که انیمیشن CG بدون شک سریعتر از طراحی دستی تولید می شود، سیمپسون ها از احساس دست ساخت به تولید انبوه تبدیل شدند. این اثر در نهایت به نظر می رسید که به تمام جنبه های نمایش سرایت کند. با وجود این، تا زمانی که باعث خنده ام می شد، حاضر بودم آن را کنار بگذارم، اما دیگر این کار را انجام نداد و من دیگر طاقت تماشای آن را نداشتم. برای من، واقعاً مثل این بود که یک دوست یا اقوام عزیز جلوی چشمانم می میرد، هرچند آهسته و دردناک.

اما چیزی که واقعاً آن را برای من دفن کرد، زمانی بود که آن کمدین بازنده و بی استعداد کامل "هاری کندابولو گریه کرد و ناله کرد که آپو به نوعی توهین به کل نژاد هند است (واقعاً یک شخصیت کارتونی مسخره؟) که در نهایت هنک آزاریا را از بیان آن منع کرد. به هاری تبریک می گویم، تو یکی از شخصیت های مورد علاقه من را در سریال خراب کردی. این چه چیزی است که شما را دوباره به آن می شناسند؟ اوه درست است، ما هنوز منتظر همه کمدی های درخشانی هستیم که هنوز تولید نکرده اید. به نظر می‌رسد که هنک دیگر صداپیشگی کارل را نیز صدا نمی‌کند، او اکنون با یک بازیگر "مشکل درست" جایگزین شده است. زیرا، می دانید، اگر این کار انجام نمی شد، زمین قرار بود منفجر شود یا چیزی دیگر. فکر می‌کردم تا زمانی که دکتر نیک ریویرا بگوید "بای همه!" همچنین.

اما اشکالی ندارد، من به سطح پذیرش رسیده ام و چندین سال پیش نمایش را رها کردم. راستش من هم کسی را نمی شناسم که هنوز این برنامه را تماشا کند، اما برای کسانی که هنوز تماشا می کنند، از شما می خواهم که لطفاً متوقف شوید. بگذارید بیننده بمیرد تا نمایش هم در کنار آن بمیرد. در این مرحله واقعاً باید بدبختی خود را برطرف کرد. هر چند وقت یک بار، هنگام تعویض کانال، نگاهی اجمالی به قسمت های اخیر می اندازم و اکثر صداپیشگان خسته به نظر می رسند. من مطمئن هستم که این پول برای آنها در حال حاضر آسان است، اما واقعا، من فکر می کنم همه آنها به اندازه کافی استعداد دارند که بتوانند کارهای صوتی دیگر را در بسیاری از جاهای دیگر انجام دهند. یا نه - شاید همه آنها باید بازنشسته شوند. صدای بیچاره جولی کاونر به نظر می رسد که اکنون عملاً از بین رفته است.

زمانی بود که امیدوار بودم وضعیتی که اسپرینگفیلد در آن است در قسمت آخر آشکار شود، اما اکنون؟ نمیتونستم اهمیت بدم چیزی که زمانی نمایشی بود که با نظم مستقر درهم شکسته شد، سرانجام توسط آن بلعیده شد و در دریایی از صحت سیاسی غرق شد. سال‌ها پیش مجموعه‌های جعبه سیمپسون‌هایم را فروختم و به سراغ چیزهای دیگر رفتم. نسخه کلاسیک نمایش هنوز برای من وجود دارد، اما فقط در خاطراتم. این دنیایی است که آپو نمی‌خواهد کسی به گانشا بادام زمینی پیشنهاد دهد، اما از ما می‌خواهد "دوباره بیا!".

من در دادن امتیازی که به این کار کردم مردد بودم، اما با خواندن نظرات دیگر مخاطبان، نظر من در واقع به مراتب ملایم‌تر خواهد بود. چه می توانم بگویم که قبلاً گفته نشده است، دوران طلایی سیمپسون ها (فصل 3-8) تلویزیون بی عیب و نقص است. با مرور دوباره آن، برای من الهام‌بخش بود که چگونه می‌توانند جوک بر شوخی را به شوخی بر شوخی بسازند، چیزی که با توجه به بهانه‌های کسل‌کننده، بی‌جان و شیر نان تست برای نمایش‌های کمدی. در آن زمان می آمدند آره، آنهایی که از خنده‌های آماده استفاده می‌کنند و کاملاً به بازیگران و صدای مردم متکی بودند که بهانه‌ای برای خنده‌دار بودن با خنده‌های خروشان در هر 5 ثانیه قاشق به تماشاگران می‌داد که چه زمانی بخندند، به استثنای سینفلد، اینها فقط نمایش‌های خسته کننده برای کسل‌کننده بودن بودند. مردم، سیمپسون‌ها باهوش، دلسوز، ساختارمند و مهم‌تر از همه... خنده‌دار بودند.

اما، همه چیزهای خوب باید به پایان برسند. در یک سناریوی ایده‌آل، سیمپسون‌ها در فصل 10 به پایان رسید و فصل نهم شامل سریال بدنام «The Principal and The Pauper» نمی‌شد، این سریال میراث خود را به عنوان یکی از بهترین برنامه‌های تلویزیونی تمام دوران زندگی می‌کند و از نسلی به نسل دیگر منتقل می‌شود. . مطمئناً، فصل 9 و 10 مواد عصر طلایی نبودند، آنها هنوز هم ورودی های محکمی در The Simpsons canon بودند، اما از فصل 11، همه چیز به شدت شروع به تغییر کرد، ما در حال دریافت اپیزودهایی بودیم که برخی از قسمت های ضعیف تر بودند. فصلی از دوران طلایی که بهترین اپیزودهای فصلی بودند که در واقع در آن حضور داشتند. مطمئناً، فصل 13 بسیار خوب بود، اما کیفیت سریال تقریباً بلافاصله بعد از آن بالا بود، تقریباً فصل 14 به بعد وحشتناک بود (به غیر از اینکه واقعاً بی مزه بود. فیلم سینما). اکنون در سی و یکمین فصل هستیم، سریال کاملا غیرقابل تماشا است، بهترین قسمت‌ها متوسط و خسته‌کننده هستند و بدترین قسمت‌ها... «Lisa Goes Gaga» (اگر منظورم را بدانید). نمایش، در این مرحله، تقریباً کاملاً غیرقابل تشخیص است، صرفاً شباهت جزئی به آنچه قبلاً بود (حتی انیمیشن امروزی بد است)، به همین دلیل است که امتیاز دادن به این نمایش بسیار دشوار است، در عین حال یکی از موارد مورد علاقه من است و برنامه های حداقل مورد علاقه، نمایش باید 20 سال پیش تمام می شد، نمی توانید رعد و برق را برای این مدت در یک بطری نگه دارید، این نمایشی نیست که به چشم انداز فرهنگی امروز مربوط باشد، اگر تمام می شد بسیار محترم تر بود. در دهمین فصل آن به همین دلیل است که نمی توانم با وجدان خوب به این نمایش امتیاز دهم 9 یا 10/10 را که می خواهم... اما تنها دلیلی که به آن نمره 7 روی 5 می دهم این است که اگرچه بدتر از خوب است. سیمپسون ها (سیگنال های بیشتری برای پایان دادن به آن)، عصر طلایی یکی از بهترین تلویزیون هایی است که تا به حال ساخته شده است و نمی توان آنها را نادیده گرفت. در اینجا نحوه ارزیابی فصل ها آمده است: فصل 1 - 8/10 فصل 2 - 8 /10 فصل 3 - 9/10 فصل 4 - 9/10 فصل 5 - 10/10 فصل 6 - 10/10 (بهترین فصل) فصل 7 - 9/10 فصل 8 - 8/10 فصل 9 - 8/10 فصل 10 - 7/10 Season 11 - 6/10 Season 12 - 6/10 Season 13 - 7/10 Season 14 - 5/10 Season 15 - 4/10 Season 16 - 5/10 Season 17 - 4/10 Season 18 - 4 /10 فصل 19 - 4/10 فصل 20 - 6/10 فصل 21 به بعد - 2/10

در مورد یک برنامه تلویزیونی که قبلاً تا حد مرگ مورد ستایش قرار گرفته است، چه چیز دیگری می توانم بگویم؟ زمانی که سیمپسون ها برای اولین بار پخش شد 15 ساله بودم و اکنون 25 ساله هستم. من تک تک اپیزودها را دیده‌ام، و باید بگویم که ترکیب نادری از عواملی است که با هم ترکیب می‌شوند تا سیمپسون‌ها را به بهترین سریال تاریخ تبدیل کنند.

این یک نمایش بسیار هوشمندانه و هوشمندانه است - آنها هرگز هیچ چیز را ناامید نکنید - و همانطور که مت گرونینگ خالق آن گفته است، "سیمپسونها نمایشی است که توجه را پاداش می دهد." همیشه به اندازه کافی ارجاعات مبهم فرهنگ پاپ یا گنگ های پس زمینه ظریف وجود دارد تا اطمینان حاصل شود که با مشاهده دوم، سوم یا دهم یک قسمت متوجه چیزی می شوید که قبلاً ندیده اید.

در روزهای اولیه از خانواده سیمپسون ها، آنها بخش بزرگی از محبوبیت خود را از جنبه روزمره، ساده، بی زرق و برق، متوسط یقه آبی، خانواده سیمپسون گرفتند. هومر تنبل است و شغل خود را دوست ندارد، بارت در مدرسه عالی نیست، بطری سس کچاپ پلاستیکی که آنها سر میز شام استفاده می کنند صدای گوز را ایجاد می کند و غیره. این جنبه از برنامه آن را در تضاد با کمدی های خانوادگی محبوب دهه 80 مانند The Cosby Show قرار می دهد که همیشه خانواده هایی با عملکرد غیرممکن را نشان می داد که کمی بیش از حد عالی با هم کنار می آمدند و معمولاً در پایان هر قسمت یک درس کوچک یاد می گرفتند. یک برچسب اولیه برای سیمپسون ها می گفت که آنها "سرگرمی را به Dysfunctional بازگرداندند."

شاید این تنبلی یقه آبی به خودی خود چیز تکان دهنده ای نباشد - به برنامه های تلویزیونی قبلی مانند Roseanne فکر کنید. ، ازدواج با فرزندان، همه در خانواده، ماه عسل - اما سیمپسون ها به همین جا ختم نمی شود. این نمایش به شدت مملو از جوک است - همه چیز از شوخ طبعی های مغزی و طنزهای حیله گرانه گرفته تا زمین خوردن هومر و رفتن به "D'oh!" از آنجایی که این یک کارتون است، نویسندگان می‌توانند با گاف‌های سورئال از جمله زمانی که هومر جوکی می‌گوید و پس از آن یک سکوت طولانی اتفاق می‌افتد که با یک گلدان که در اتاق نشیمن سیمپسون می‌چرخد، نقطه‌گذاری می‌شود.

br/> چیزهای زیادی در مورد سیمپسون ها وجود دارد. ممکن است گاهی اوقات لمس شود. بیشتر اوقات بینندگان با مجموعه‌ای بی‌نظیر از ارجاعات مبهم، تصاویر سورئال، ماجراهای حواس‌انگیز، کنایه‌های مسخره‌آمیز رفتار می‌کنند... این فهرست همچنان ادامه دارد. فقط آن را تماشا کنید، در غیر این صورت یکی از مهم ترین عناصر فرهنگ عامه دهه 1990 را از دست خواهید داد.